زین بحر، قطره ای

سی و هشت. «لوح استقامت»: «ای بندگانِ خدا، شما را به امانت و راستی و وفاء و نیز تقوای خداوندِ عزیزِ حکیم، وصیت می‌نمایم. هر آن کس که به تقوا متمسّک گردد، او منتسب به این مقام بلند است. پس ای اهل بهاء، چشم تان روشن باد! چرا که به افق اَعلای من نظر دارد. و خوشا به حالِ گوش‌های تان! چه که به شنیدنِ آیات پروردگارِ جهانیان شَرَف یافته است. قدر این مقام بدانید که سوگند به جانم، گنجینه‌های آسمانها و زمین با آن برابری ندارند... ای اهل بهاء، شما منظورِ نظرِ عنایت خداوندید و یکتاخداوند هر آنچه را که در راهِ محبتش می‌گویید، می‌شنود و هر کاری که برای امرِ محکم و متین اش می‌کنید، می‌بیند.  پس مظهر او از زندانِ اعظمش، شما را چنان یاد می‌دارد که نام های تان، همگی در لوح محفوظ ثبت گردند. بگو سوگند به خداوند که همه ی اشیاء در همه ی احوال، به شما بشارت این ظهور را می‌دهند اگر که شما اهلِ شناخت باشید! پس استقامت نمایید و باز هم، استقامت نمایید!  مبادا که گام‌هایتان از این صراطِ مستقیم بلرزند و بلغزند. بگو که استقامت، بزرگترین وصیت من بر شماست و مهم‌ترین امانت من نزد شما. آن را

سی و هفت. در همه ی ادیان، اعداد ، مهم و تأثیرگذار بوده اند، چه از جنبه های رمزآمیزِ معنوی و چه به دلایل نمادین و اتحادبخشی پیروان و حتی در نوعی اعلام موجودیت برای تبلیغ اجتماعی.  بطور مثال عدد هفت در آیین زرتشت، عدد سه در آیین مسیح و عدد هشت در آیین اسلام و... چنین اند ستاره های نمادینِ هر آیین که جهت و تعداد پرّه های آنان، نشان از آیین و معنای ویژه ای دارند: از این جمله اند ستاره ی شش پَر یا ستاره داوود در آیین یهود؛ ستاره ی هشت پَر برای اسلام؛ ستاره ی چهار پَر یا گردونه ی مِهر ایرانی؛ و یا ستاره ی دوازده پَر یا گل هخامنشی که نمادی سلطنتی در ایران باستان بوده است. در آیین بابی و بهایی نیز ستاره ها و نمادها و اعدادِ ویژه، هر یک نقش مهمی از نظر نمادشناسی برعهده دارند؛ نقشی که نه از سوی پیروان و بِدعتاً ایجاد و بازساخته شده باشد بلکه از هزاره ها پیش تر، بصورتی رمزآگین، در موردِ این آیینِ نازنین، وعده داده شده و اینک پیش روی چشم همگان و بطوری زنده و عیان قرار دارد. در ادامه ی این مجموعه یادداشت ها، یک به یک این نشانه ها و اعداد را در «امر بهایی» بررسی خواهیم کرد... کد مطلب