«اعداد، نمادها و نشانه های ادیان» – بخش یک
سی و هفت.
در همه ی ادیان، اعداد، مهم و تأثیرگذار بوده اند، چه از جنبه های رمزآمیزِ معنوی و چه به دلایل نمادین و اتحادبخشی پیروان و حتی در نوعی اعلام موجودیت برای تبلیغ اجتماعی.
بطور مثال عدد هفت در آیین زرتشت، عدد سه در آیین مسیح و عدد هشت در آیین اسلام و...
چنین اند ستاره های نمادینِ هر آیین که جهت و تعداد پرّه
های آنان، نشان از آیین و معنای ویژه ای دارند:
از این جمله اند ستاره ی شش پَر یا ستاره داوود در آیین
یهود؛ ستاره ی هشت پَر برای اسلام؛ ستاره ی چهار پَر یا گردونه ی مِهر ایرانی؛ و یا
ستاره ی دوازده پَر یا گل هخامنشی که نمادی سلطنتی در ایران باستان بوده است.
در آیین بابی و بهایی نیز ستاره ها و نمادها و اعدادِ ویژه،
هر یک نقش مهمی از نظر نمادشناسی برعهده دارند؛ نقشی که نه از سوی پیروان و بِدعتاً
ایجاد و بازساخته شده باشد بلکه از هزاره ها پیش تر، بصورتی رمزآگین، در موردِ این
آیینِ نازنین، وعده داده شده و اینک پیش روی چشم همگان و بطوری زنده و عیان قرار دارد.
در ادامه ی این مجموعه یادداشت ها، یک به یک این نشانه ها و
اعداد را در «امر بهایی» بررسی خواهیم کرد...
کد مطلب: 37
کد مطلب: 37
نظرات
ارسال یک نظر