روزهای ما به چه می گذرند؟
سی و شش «در هر روز، ما به هر جهت، به بدی می اندیشیم؛ به هر جهت، سخنانِ گناه آلوده بر زبان می رانیم، که کس نباید بر زبان براند؛ و به هر جهت، کارها می ورزیم که کس نباید بورزد. با همین کردارهای ناشایست است که ما اندوه را بر خویشتن روا می داریم، و نورهای پنج فرشته که در طی هر روز خورده ایم، در ما به جایگاه پُرزیان می روند. که ما - ارواحِ ما - در عشقِ «آزی»، آن دیوِ سیری ناپذیرِ بی شرمِ حرص، سیر کرده است. به همین دلایل ای خداوندگارِ من، ما دعا می کنیم تا از گناه آزاد شویم. پس گناهم ببخشای به پاسِ مژده ی ایزدیِ دین». (حضرت مانی - سده ی سوم میلادی کتاب «خُواس تَوانیفت» [اعتراف نامه] – بخش 15)