«راهِ نجاتِ امروز ما»
سی و سه.
«در این ایام، عالَمِ وجود در مَهلکه ی عظیم
افتاده و از اعماقِ قلوب، ندای نجات و اِستِخلاص از شرّ این مَخاطر (خطرات)، مُرتفع (بلند است). قلوب، پریشان است و نُفوس، تشنه ی ماءِ مُعینِ
(آبِ جاری و زلال) صلح و سلام؛ و ارواح از نتایجِ وخیمه و
مَضرّاتِ مُهلکه ی ضَغینه و بَغضاء (کینه و دشمنی) و ظلم و جَفا و حِقد و حسد، مُشمئز (بیزار) و در عذاب است؛ و عموم [مردمانِ جهان]، از امتدادِ جنگ
و جدال و حَرب و قتال (کشتار)، خسته و نالان.
از حُرّیتِ مُفرَطه (آزادی های بی بند و بار) و تضعیف و تذلیلِ قوه ی دیانت (ذلیل شدنِ دین)، هرج و مرج راه یافته و بر مَکایدِ سیاسیه
(خباثت های
سیاسی) و مُنازعاتِ اقتصادیه (ستیزهای
اقتصادی) و مشکلاتِ جنسیه
افزوده [است].
جز قوّه ی امرالله، هیچ امری و هیچ قوّه ای، این
مَفاسدِ قَویه (فسادهای
نیرومند) را
اصلاح ننماید و جز
تعالیم سَماویه (آموزه
های آسمانی)، که در
این ظهورِ بدیع (ظهور
نوین الهی)،
کاملاً (بی کم و کاست) از سَماء مَشیّت الهی نازل گشته، این
علل و امراض مُزمنه (دردهای کُهنه) را شفا ندهد.
پس احبّای الهی (عاشقانِ خداوند)، که مُنادیانِ (ندا دهندگان) این امرند و ناشرانِ این تعالیم، باید الیوم (امروز) به اعمال و کردار و رفتاری در بین عموم ظاهر
شوند که نَفسِ اعمال [شان]، غافلان را تبلیغ نماید و تشنگان طالبینِ نجات (خواهندگانِ نجاتِ ایزدی) را هدایت کند.»
(حضرت شوقی ربّانی – مائده ی آسمانی – جلد سوم
به کوشش عبدالحمید اشراق خاوری – ص 22 – چاپ 1985 هندوستان).
کد مطلب: 33
نظرات
ارسال یک نظر