یک بام و صد هوا

-
یک.

«شهریار زَرشناس» تئوریسینِ حکومت کنونی در سرزمین ما، اخیراً در مصاحبه ای گفته است: «در جمهوري اسلامي، يك اثر تئوريك هرگز سانسور نشده و براي نشر آن محدوديت ايجاد نشده است و من اين را با اطمينان عنوان مي كنم. يكي از نمونه هاي اين مورد، نشر آثار ماركسيستي است.»

(سایت جوان آنلاین - 15 اردی بهشت 97 - کد خبر: 904917)

شگفتا که ایشان و امثال ایشان، کتاب های مارکسیسیتی را مبنای فرض نادرست خویش قرار می دهند!
لطفاً مثال خود را تغییر دهند و به عنوان مبنا، نه از نمونه های مکاتب خارجی، بلکه از آثاری ایرانی و جهانی، نظیر آثار دیانت بابی و بهایی یاد بفرمایند و بگویند که کدام یک از کتاب های رسمی و تئوریکِ دین بهایی در این چهل ساله ی جمهوری اسلامی، اجازه ی نشر و پخش قانونی داشته اند؟
البته مقصود، ردیه ها و دروغ ها و تهمت هایی نیست که به صورت کتاب سازی، هر روز و شب علیه این دیانت، راهی بازار کتاب و مساجد و ادارات ایران می شوند، مقصود ما اصل کتاب های مقدّس و الواح وَرجاوَند این دیانت آسمانی است.
لطفاً نفرمایند که چون این دین، پس از اسلام و خاتم الانبیاء ظاهر شده، حاکمان مذهبی فعلی به خود حق می دهند که مثلاً مطابق عُرف و شرع شان، اجازه چاپ و رواج این چنین کتاب هایی را ندهند. چون آن وقت خواهیم گفت «پس چطور درباره ی آیین مورمون که آن هم صد و پنجاه سال پیش در آمریکا پدید آمد و خود را دین مستقلی می داند، این نگاه را ندارند و  اجازه ی انتشار قانونی «کتاب مقدّس مورمون» (جوزف اسمیت - مترجم: فاطمه توفیقی - نشر مرکز مطالعات و تحقیقات ادیان و مذاهب - چاپ اول - پائیز 1386) در همین جمهوری اسلامی صادر شده است؟ چرا به همان منطق - هر منطقی که هست - یک بار هم اجازه نمی دهند کتاب «بیان»، کتاب «ایقان»، کتاب «اقدس»، کتاب «ادعیه ی حضرت محبوب» و «رساله ی مَدَنیه» و «مُفاوضات» نیز منتشر شوند و مردم، خود از دریچه ی نگاه خویش، آنها را بخوانند و نسبت به حق بودن یا نبودن شان قضاوت نمایند؟


آیا جز این است که از گسترشِ برحقّ این آیین آسمانی و ایرانیِ یکتاخداوند، توسط دو مظهر ظهور نوینش وحشت دارند و به هر بهانه ای، می کوشند این نور را خاموش کنند یا مخفی دارند؟! 
اما وااسفا به خیالات شان که:
«می خواهند نور خدای را با فوتِ دهان شان خاموش کنند! اما خدا نمی گذارد و بی تردید روشنایی خویش را به اوج خواهد رساند، هر چند ناباوران، از این کار بدشان بیاید!» 
(قرآن عزیز - کتابِ مقدّس دُور اسلام - سوره توبه - آیه 32)

کد مطلب: 1

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

لوح احمد - برگردان به پارسی

-
بیست و نُه. «اوست آن پادشهِ آگهِ دانا» «لوح احمد» این کبوترِ بهشتی است که بر شاخسارانِ درختِ جاودانگی، آوای خوشِ وَرجاوَندی سر داده است و پاکان را بسوی الله و یکتاپرستان را به درگاهِ نزدیکِ خداوندِ بخشنده، بشارت می دهد. همو آگاهی می دهد به وارستگانِ از دنیا، از خبری که از سوی یکتاخدایِ شاهنشهِ عزیز و یگانه رسیده، و دوستداران خدای را به آستانِ مقدّسش و این نظرگاهِ روشن رهنمون می گردد: بگو: حقّا که این، همان برترین نظرگاه  است که در کتابهای رسولان خدا، وعده و نوشته شده بود که به آن، حق از باطل جدا شود و زودا که هر امری، به حکمتِ آن حکیم، مشخص گردد. و بگو: این همان درختِ روح است که میوه های ایزدِ بزرگِ نیرومند و بلندمرتبه را به بار می آوَرَد. هان تو ای احمد! تو شاهد باش که اوست یکتاخدا و خدایی جز او نیست که پادشَهی است فراگیر و گرانقدر و نیرومند. همان خداوندِ یکتایی که آنکه علی [حضرت باب، سید علیمحمد] نام داشت، فرستاد و او حق است و از جانب خداوندگار، که ما همگی فرمانش را فرمان می بریم. بگو: ای مردمان! حدود الله را پیروی کنید که در کتابِ بیان، از سوی پروردگارِ ...
بیشتر بخوانيد

الله ابهی

-
چهل. «الله ابهی» ذکر «الله ابهی» - که اَبها خوانده می شود - مهم ترین و معمول ترین ذکر برای بهائیان عالَم است؛  هم اسم اعظم محسوب می شود، هم نیایش 95 باره ی روزانه است و هم درود و سلام و تکبیر ویژه در میان بهائیان است. هم اشاره به نام مبارک حضرت بهاءالله، پیامبر این دوران دارد و هم بنیانگزار این ذکر، حضرت باب بوده است و هم توحیدِ خالص آیین بهائی، نسبت به الله یگانه و برتر  را نشان می دهد. اما در اینجا، ذکر نکته ای تازه و افزون بر همه ی اینها، شاید خالی از لطف نباشد: واژه ی «ابهی» در رسم الخط فارسی و عربی با چهار حرف «الف – ب – ه – ی» نوشته می شود که این چهار حرف، شامل دو حرفِ آغازینِ الفبا، یعنی «الف – ب» و دو حرفِ واپسینِ الفبا، یعنی «ه – ی» می شود! این می تواند اشاره به این باشد که برترین نام الهی - یعنی «اَبهی» - نه تنها سراسر حروف الفبا از ابتدا تا انتها را در برمی گیرد، بلکه به اول و آخر بودن خداوند در هر موضوعی نیز اشاره دارد. همچنین باید افزود که دو حرفِ آغاز و دو حرف پایان الفبا، ایهامی ظریف از دو اول و دو آخر در عصر ما دارد که می تواند اشاره ای به...
بیشتر بخوانيد

«راز حضرت کریشنا»

-
سی. «کریشنا فرمود: ای آرجونا [ای بهترین فرد از خاندان بهاراتا]؛ خداوند متعال در قلب همه ی موجودات اقامت دارد و سفر همه ی آنان را بر خودرویی که از نیروی مادّی شکل گرفته، هدایت می کند. 61 پس ای نواده ی بهاراتا؛ تسلیم محض او شو تا با لطف و مهرش، به آرامش روحانی و سرمنزل متعال و جاودانه برسی. 62 اینک و اینگونه، دانش محرمانه را برای تو آشکار نمودم ؛ بر آن دقیق شو و بیندیش. سپس هر چه می خواهی و تمایل داری انجام بده. 63 اما چون تو برایم بسیار عزیز هستی، آموزش نهایی و محرمانه ترین بخش دانش را نیز برایت واگو خواهم کرد تا آنچه را که به صلاح توست [به تمامی] شنیده باشی... 64  [و این است جوهر و چکیده ی سخنان خداوند از زبان کریشنا:]  همواره به من بیندیش؛ پرستنده و فدایی من شو، ای پرستش کننده ی خالص من؛ سجده هایت را به من تقدیم کن؛ آنگاه بی تردید نزد من خواهی آمد و به من خواهی رسید... این را صادقانه به تو قول می دهم چون نزد من بسیار عزیز هستی. 65 گوناگونیِ مذاهب را رها کن و تنها به من تسلیم شو. نترس؛ من تو را از همه ی واکنش های گناه آلود، نجات خواهم داد. 66 این...
بیشتر بخوانيد