فرافِکنی برای فرار از مسئولیت ها، در جهان امروز!

-

چهارده.

شوربختانه گروه اندکی از مسلمانان می کوشند با یهود- نمایی، دشمن- سازی، بهایی- پنداری و فرض های هرگز اثبات نشده ای از این دست به ویژه برای احبّای الهی، درباره ی برخی مسئولینِ تبهکار و ستمگر خود در دنیای اسلام و به ویژه حکومتِ ایران امروز، مذهبِ خویش را از لُوث اینگونه اشکالات، مُبرّا جلوه دهند و در عوض، تمام تقصیرها را به گردنِ «آن دیگری» بیندازند!
نمونه اش «حجه الاسلام دانشمند» که در سخنرانی هایش، رسماً همه ی اشکالات و تقصیرها را به گردنِ باریک تر از موی بهاییان می اندازد – که رسماً و شرعاً مطابق امر ایزدیِ بهاءالله، هیچ دخالتی در امور سیاسی نداشته و ندارند - یا جناب «دکتر مهدی خَزعلی» که در مصاحبه هایش، همه ی مسئولان اصلی جمهوری اسلامی را «یهودی نژاد» تصور می کند - انگار که اگر کسی از نژاد یهود نباشد، خدا در او امکانِ شرارت را نیافریده است!
عزیزانی از این دست، به خیال خود، با این ترفندها می کوشند دامنِ جامعه ی اسلامی و گردانندگانِ آن را از اشکالاتِ واقعی شان که شوربختانه هر روز هم بیشتر می شوند، پاک نمایند ولی افسوس که این قطره های محال اندیش نمی دانند که واقعیت عوض نخواهد شد؛ نه از منظر اجتماعی، افکار عمومی با این دست تهمت ها و شایعات، اقناع می شود و نه تیغ تیز داوری الهی نسبت به حقیقت، کُند خواهد گردید.
سلب مسئولیت این دست مفسرانِ گرامی از امّت اسلام، با اغراق و بزرگ نمایی در نشان دادن دست های پنهان سیاسیِ دیگران – چه راست و چه دروغ – در اصل برای آن است که همچنان بتوانند به روش های مذهبی و کشورداری شان تداوم بخشند و آنها را درست و ایزدی جلوه دهند. غافل از آنکه «حق تعالیِ» در کمینگاه نشسته، با این حرفهای عموماً بی اساس، فریب نمی خورَد و مقصران را از بُن، یک به یک شمرده و این واژگون نمایی ها نیز در حسابرسی او تأثیری  نخواهند گذاشت!
در واقع نکته ی بسیار مهم این است که چنین مفسّرانی نمی خواهند باور کنند که عُمر احکامِ «مذاهبِ کهن» به سر آمده، جهان نو شده، خَلقی نو پدیدار گشته و دین الله نیز پیش از هر چیز دیگری به بهار خویش نشسته است. یعنی خداوندِ پرشکوه، نزدیک به دو سده ی قبل، پیش از آنکه اجداد این عزیزان نیز حتی پای بر گیتی نهاده باشند، مطابق وعده های آسمانی اش، اجل امّت اسلام - از آدم تا خاتَم - را نازل فرموده و با ظهور مظاهر نوینش، خونی تازه و نوری تازه، به هستی و کائنات دمیده است که متأسفانه برخی نمی خواهند ببینند و باور کنند.
موضوعِ «سلبِ مسئولیت و فرافِکنیِ برخی مسلمانان از خود به گردن این و آن»، مسأله ی کوچکی نیست بلکه همواره به ویژه در این سالها، بسیار مهم و تأثیرگذار بوده است. از سویی سبب ساز تضییعاتِ بسیار شده و از دیگر سو نفرت های دروغینی را در قلب ساکنانِ جهان اسلام رقم زده است. موضوعی که جای پژوهشی بس دقیق و مداوم دارد و مصداق های بی شماری را می توان هر صبح و شب، از رسانه ها و دهان و قلمِ مسئولین محترم فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و دینی در عالَم اسلام و ایران، برای آن یافت و دهها کتابِ مُستند تاریخی از این حرف های بی اساس، گِرد کرد و دست کم برای تاریخ آینده ی انسان های آزاد، حق جو و اندیشمند، به یادگار نهاد.

کد مطلب: 14

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

لوح احمد - برگردان به پارسی

-
بیست و نُه. «اوست آن پادشهِ آگهِ دانا» «لوح احمد» این کبوترِ بهشتی است که بر شاخسارانِ درختِ جاودانگی، آوای خوشِ وَرجاوَندی سر داده است و پاکان را بسوی الله و یکتاپرستان را به درگاهِ نزدیکِ خداوندِ بخشنده، بشارت می دهد. همو آگاهی می دهد به وارستگانِ از دنیا، از خبری که از سوی یکتاخدایِ شاهنشهِ عزیز و یگانه رسیده، و دوستداران خدای را به آستانِ مقدّسش و این نظرگاهِ روشن رهنمون می گردد: بگو: حقّا که این، همان برترین نظرگاه  است که در کتابهای رسولان خدا، وعده و نوشته شده بود که به آن، حق از باطل جدا شود و زودا که هر امری، به حکمتِ آن حکیم، مشخص گردد. و بگو: این همان درختِ روح است که میوه های ایزدِ بزرگِ نیرومند و بلندمرتبه را به بار می آوَرَد. هان تو ای احمد! تو شاهد باش که اوست یکتاخدا و خدایی جز او نیست که پادشَهی است فراگیر و گرانقدر و نیرومند. همان خداوندِ یکتایی که آنکه علی [حضرت باب، سید علیمحمد] نام داشت، فرستاد و او حق است و از جانب خداوندگار، که ما همگی فرمانش را فرمان می بریم. بگو: ای مردمان! حدود الله را پیروی کنید که در کتابِ بیان، از سوی پروردگارِ عزّت
بیشتر بخوانيد

الله ابهی

-
چهل. «الله ابهی» ذکر «الله ابهی» - که اَبها خوانده می شود - مهم ترین و معمول ترین ذکر برای بهائیان عالَم است؛  هم اسم اعظم محسوب می شود، هم نیایش 95 باره ی روزانه است و هم درود و سلام و تکبیر ویژه در میان بهائیان است. هم اشاره به نام مبارک حضرت بهاءالله، پیامبر این دوران دارد و هم بنیانگزار این ذکر، حضرت باب بوده است و هم توحیدِ خالص آیین بهائی، نسبت به الله یگانه و برتر  را نشان می دهد. اما در اینجا، ذکر نکته ای تازه و افزون بر همه ی اینها، شاید خالی از لطف نباشد: واژه ی «ابهی» در رسم الخط فارسی و عربی با چهار حرف «الف – ب – ه – ی» نوشته می شود که این چهار حرف، شامل دو حرفِ آغازینِ الفبا، یعنی «الف – ب» و دو حرفِ واپسینِ الفبا، یعنی «ه – ی» می شود! این می تواند اشاره به این باشد که برترین نام الهی - یعنی «اَبهی» - نه تنها سراسر حروف الفبا از ابتدا تا انتها را در برمی گیرد، بلکه به اول و آخر بودن خداوند در هر موضوعی نیز اشاره دارد. همچنین باید افزود که دو حرفِ آغاز و دو حرف پایان الفبا، ایهامی ظریف از دو اول و دو آخر در عصر ما دارد که می تواند اشاره ای به دو مظهر
بیشتر بخوانيد

«راز حضرت کریشنا»

-
سی. «کریشنا فرمود: ای آرجونا [ای بهترین فرد از خاندان بهاراتا]؛ خداوند متعال در قلب همه ی موجودات اقامت دارد و سفر همه ی آنان را بر خودرویی که از نیروی مادّی شکل گرفته، هدایت می کند. 61 پس ای نواده ی بهاراتا؛ تسلیم محض او شو تا با لطف و مهرش، به آرامش روحانی و سرمنزل متعال و جاودانه برسی. 62 اینک و اینگونه، دانش محرمانه را برای تو آشکار نمودم ؛ بر آن دقیق شو و بیندیش. سپس هر چه می خواهی و تمایل داری انجام بده. 63 اما چون تو برایم بسیار عزیز هستی، آموزش نهایی و محرمانه ترین بخش دانش را نیز برایت واگو خواهم کرد تا آنچه را که به صلاح توست [به تمامی] شنیده باشی... 64  [و این است جوهر و چکیده ی سخنان خداوند از زبان کریشنا:]  همواره به من بیندیش؛ پرستنده و فدایی من شو، ای پرستش کننده ی خالص من؛ سجده هایت را به من تقدیم کن؛ آنگاه بی تردید نزد من خواهی آمد و به من خواهی رسید... این را صادقانه به تو قول می دهم چون نزد من بسیار عزیز هستی. 65 گوناگونیِ مذاهب را رها کن و تنها به من تسلیم شو. نترس؛ من تو را از همه ی واکنش های گناه آلود، نجات خواهم داد. 66 این دانش محر
بیشتر بخوانيد