یگانگی نوع بشر؛ این آرزوی دیرینه

بیست و سه.

«وحدتِ جهانی» میان همه ی انسانها و کشورها، آرزوی هماره ی بشر بوده است. 

کوروش بزرگ، آزادی دین و زبان و کار را در 2550 سال پیش و در اندازه های همان روزگار، هر چند برای مدتی کوتاه در میان اقوام متمدّن زمین برقرار کرد و هرودینِ مورخ، در عصر اشکانیان آن را بصورت یوتوپیای ترکیبی «یک امپراتوری رومی و ایرانی» دید. (ص 106 تاریخ ایران کمبریج – جلد 3 – قسمت دوم – اشکانیان – ترجمه: دکتر تیمور قادری – نشر مهتاب – چاپ دوم 1390) سعدی شیرازی در سده ی 7 هجری، مردمان را به «بنی آدم اعضای یک پیکرند» فراخواند و آبراهام لینکلن رئیس جمهور آمریکا در سال 1861 میلادی توانست بنیان برده داری را در سرزمینش براندازد و برای بسیاری از حقوق آدمیان در سرزمینش، اساسی متین و قانونی برجای گذارد.  

آری؛ اندیشمندان بسیاری در مسیر تاریخ، به چنین وحدت و اتحادی، به چشم رویایی دست نیافتنی اندیشیدند و گاهی نیز در برخی اعصار، به آن نزدیک شدند.

اما امروز به فضل ایزد مهربان، با ظهور حضرت باب و حضرت بهاءالله، این رویای دست نیافتنی بسوی واقعیت پیش می رود. امروز نه بر سراسر زمین، اما دست کم در برخی ملل، اراده ی حرکت جمعی و نهایی بسوی یگانگی، پدیدار گشته و شالوده ی «سازمان ملل متحد» هر چند فعلاً با حداقل های کارکرد، گذارده شده است. به ویژه در میان خودِ بهائیان، این رویا به واقعیت پیوسته، که در میان آنان نه ترجیح و تحجّری هست، نه برتری نژادی و جنسی و نه خودبرتربینیِ قومی و زبانی.

عاشقانِ بهاءالله، از نظر تعداد، امروز تنها حدود هشت میلیون نفر یعنی یک هزارم جمعیت سیاره ی ما هستند! اما رویای واقعی و ایزدیِ آنها هر روز بیش از پیش در میان مردم همه ی سرزمین ها و باورها منتشر و پذیرفته می شود. رویای شیرینی که دانه اش را خداوند یکتا، 175 سال پیش کاشته و دستِ مظهر او بر زمین آبیاری نموده و به کوششِ یکایک مؤمنان به اینِ آیین لبریز از مِهر، روز به روز در حال گسترش است.

کد مطالب: 23