چرا برخی الواح بابی و بهایی به زبان عربی است؟

-


دوازده. 

بخشی از کتاب های مقدّس بابی و بهایی، به زبان فارسی است و بخشی به زبان عربی. 
برخی می پرسند مگر این دو پیام آور، ایرانی - شیرازی و مازندرانی/ تهرانی - نبوده اند؟ 
پس چرا کتاب های آسمانی شان به دو زبان فارسی و عربی نازل شده است؟! 
سه دلیل اصلی و منطقی برای این مسأله ی مهم وجود دارد:
1. مخاطبِ نخستِ حضرت باب، علمای اسلام بودند. سخن گفن به زبان علمی و مذهبیِ قابل فهم برای ایشان، از درجه ی اهمیت بالایی برخوردار بود. تاریخ نشان می دهد که این شیوه ی تکلّم تا چه اندازه در بسیاری از آنها اثر گذاشت و در کوتاه مدتی، انقلابی عظیم، سرتاسر ایران قَجَری را درنوردید و خبر ظهور حضرت باب و یاران شان حتی تا اَقصا نقاط اروپا و آمریکا نیز رسید. انبوهی از روحانیون و در پی آنها مردم عادی، به مظاهر ظهور الهی - قائم آل محمد و در پی او بقیه الله الاعظم - پیوستند و چنان در راه شان ایستادگی کردند که تاریخ، چنین مقاومت و رشادتی را در حافظه ی خویش بیاد نمی آوَرَد.
2. حضرت باب، پایان بخشِ دُور دینِ اسلام و قائم آل محمد بودند و الزام داشت که پاسخ بسیاری از پرسش های اسلامیِ نهفته در آیات و احادیثِ آن دُور را بدهند و چنین نیز کردند؛ سرتاسر کتابِ بیان و دلایل السبعه و... لبریز از این پاسخ های دل انگیز است. بنابراین درهم تنیدگیِ دو زبان فارسی و عربی در کلامِ مذهبی شیعه ی آن زمان، به اندازه ای بود که استفاده ی توأمان از هر دو را برای این پاسخگویی می طلبید. چنانکه گاه حتی یک کتاب با دو زبان - نظیر بیانِ فارسی و بیانِ عربی - برای مردمان نازل می شد تا هر کس بتواند بهره ی خویش را از آنها بردارد.
3. تمام دورانِ رسالتِ حضرت بهاءالله پس از تبعیدشان از ایران و تهران (ارض طا/طهران)، در ترکیه، عراق و فلسطینِ عصرِ عثمانی سپری شد و بنابراین، اغلبِ علما و مردمانِ بومی گرداگردشان، به زبان عربی تکلم می کردند یا عربی، زبان دوم و دینی شان محسوب می شد. پس مطابق با این آیه ی قرآنِ عزیز که «ما هیچ رسولی را نفرستادیم مگر اینکه به زبان قومش سخن می گفت تا حقایق را برایشان بیان کند» (سوره ابراهیم - آیه 4) استفاده از فارسی و عربی - آن هم با این وسعتِ شگفت انگیزِ واژگان در الواح بهایی - هر دو برای حضرت شان، زبانِ قوم ایشان محسوب می شد؛ اقوامِ سرزمین هایی که چهل سال گرداگردِ ایشان بودند و پاسخِ پرسش های بی شمارِ زمانه ای را می جستند که با شتاب احاطه شان می کرد و کسی جز مظهرِ موعود نمی توانست به آنها پاسخی درخور و شفابخش بدهد.

کد مطلب: 12

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

لوح احمد - برگردان به پارسی

-
بیست و نُه. «اوست آن پادشهِ آگهِ دانا» «لوح احمد» این کبوترِ بهشتی است که بر شاخسارانِ درختِ جاودانگی، آوای خوشِ وَرجاوَندی سر داده است و پاکان را بسوی الله و یکتاپرستان را به درگاهِ نزدیکِ خداوندِ بخشنده، بشارت می دهد. همو آگاهی می دهد به وارستگانِ از دنیا، از خبری که از سوی یکتاخدایِ شاهنشهِ عزیز و یگانه رسیده، و دوستداران خدای را به آستانِ مقدّسش و این نظرگاهِ روشن رهنمون می گردد: بگو: حقّا که این، همان برترین نظرگاه  است که در کتابهای رسولان خدا، وعده و نوشته شده بود که به آن، حق از باطل جدا شود و زودا که هر امری، به حکمتِ آن حکیم، مشخص گردد. و بگو: این همان درختِ روح است که میوه های ایزدِ بزرگِ نیرومند و بلندمرتبه را به بار می آوَرَد. هان تو ای احمد! تو شاهد باش که اوست یکتاخدا و خدایی جز او نیست که پادشَهی است فراگیر و گرانقدر و نیرومند. همان خداوندِ یکتایی که آنکه علی [حضرت باب، سید علیمحمد] نام داشت، فرستاد و او حق است و از جانب خداوندگار، که ما همگی فرمانش را فرمان می بریم. بگو: ای مردمان! حدود الله را پیروی کنید که در کتابِ بیان، از سوی پروردگارِ ...
بیشتر بخوانيد

الله ابهی

-
چهل. «الله ابهی» ذکر «الله ابهی» - که اَبها خوانده می شود - مهم ترین و معمول ترین ذکر برای بهائیان عالَم است؛  هم اسم اعظم محسوب می شود، هم نیایش 95 باره ی روزانه است و هم درود و سلام و تکبیر ویژه در میان بهائیان است. هم اشاره به نام مبارک حضرت بهاءالله، پیامبر این دوران دارد و هم بنیانگزار این ذکر، حضرت باب بوده است و هم توحیدِ خالص آیین بهائی، نسبت به الله یگانه و برتر  را نشان می دهد. اما در اینجا، ذکر نکته ای تازه و افزون بر همه ی اینها، شاید خالی از لطف نباشد: واژه ی «ابهی» در رسم الخط فارسی و عربی با چهار حرف «الف – ب – ه – ی» نوشته می شود که این چهار حرف، شامل دو حرفِ آغازینِ الفبا، یعنی «الف – ب» و دو حرفِ واپسینِ الفبا، یعنی «ه – ی» می شود! این می تواند اشاره به این باشد که برترین نام الهی - یعنی «اَبهی» - نه تنها سراسر حروف الفبا از ابتدا تا انتها را در برمی گیرد، بلکه به اول و آخر بودن خداوند در هر موضوعی نیز اشاره دارد. همچنین باید افزود که دو حرفِ آغاز و دو حرف پایان الفبا، ایهامی ظریف از دو اول و دو آخر در عصر ما دارد که می تواند اشاره ای به...
بیشتر بخوانيد

«راز حضرت کریشنا»

-
سی. «کریشنا فرمود: ای آرجونا [ای بهترین فرد از خاندان بهاراتا]؛ خداوند متعال در قلب همه ی موجودات اقامت دارد و سفر همه ی آنان را بر خودرویی که از نیروی مادّی شکل گرفته، هدایت می کند. 61 پس ای نواده ی بهاراتا؛ تسلیم محض او شو تا با لطف و مهرش، به آرامش روحانی و سرمنزل متعال و جاودانه برسی. 62 اینک و اینگونه، دانش محرمانه را برای تو آشکار نمودم ؛ بر آن دقیق شو و بیندیش. سپس هر چه می خواهی و تمایل داری انجام بده. 63 اما چون تو برایم بسیار عزیز هستی، آموزش نهایی و محرمانه ترین بخش دانش را نیز برایت واگو خواهم کرد تا آنچه را که به صلاح توست [به تمامی] شنیده باشی... 64  [و این است جوهر و چکیده ی سخنان خداوند از زبان کریشنا:]  همواره به من بیندیش؛ پرستنده و فدایی من شو، ای پرستش کننده ی خالص من؛ سجده هایت را به من تقدیم کن؛ آنگاه بی تردید نزد من خواهی آمد و به من خواهی رسید... این را صادقانه به تو قول می دهم چون نزد من بسیار عزیز هستی. 65 گوناگونیِ مذاهب را رها کن و تنها به من تسلیم شو. نترس؛ من تو را از همه ی واکنش های گناه آلود، نجات خواهم داد. 66 این...
بیشتر بخوانيد