«دو هفتِ شگفت»
پانزده.
وَلَقَدْ آتَيْنَاكَ سَبْعًا مِنَ الْمَثَانِي وَالْقُرْآنَ الْعَظِيمَ (حِجر - 87)
«سَبع المَثانی» در لغت به معنی «هفتِ دوبار» یا «دو هفت» است.
در دُور اسلام، برخی آن را به خودِ قرآن و برخی به سوره ی فاتحه یا حَمد که ثناء خدا در آن است، تفسیر کرده اند که تفاسیر ظاهری و درستی نیز هستند ولی راز این عبارت را آشکار نمی کنند.
حضرت بهاءالله، در این ظهور جدید، اما معنای تازه ای از این واژگان رازآمیز را آشکار کرده اند که به «ذاتِ حروفِ سبع» (هفت تایی) باز می گردد: «دو هفتگانه» یا دو نامی که هر یک هفت حرف دارند.
(به راستی که ما به تو [ای محمد]، آن دو هفتگانه و قرآن عظیم
را عطا کردیم». (حِجر – 87)
چنانکه نام کوچکِ حضرت باب و بهاءالله هر یک هفت حرف دارد:
علی محمد
حسین علی
اینک معنای آن آیه ی شگفت قرآنی، از روز هم روشن تر می شود: خداوند به محمد ص در امتداد آیین جهانگیرش، دو رسول و دو ظهور عطا فرموده است که از یک سو، خود راز و خبرِ نهفته در قرآن اند و از دیگر سو، نام قرآن را بیش از پیش بالا خواهند برد و عظیم خواهند نمود.
کد مطلب: 15
نظرات
ارسال یک نظر