هم حفظ و هم فهم
چهل و شش
«محمدحسین
طباطبایی» کودکی بود حافظ کل قرآن، که در خردسالی، پاسخ هر پرسشی را با آیتی از
کلام الله مجید می داد و سبب شگفتی همه ی بینندگان تلویزیون شده بود. علمای شیعه،
او را اسباب تفاخر خویش کرده بودند در برابر علمای اهل سنّت؛ و علمای سنّی با پخش
برخی شایعات درباره ی او، گاه دل خنکی می کردند در برابر علمای شیعی!
اما از تفاخرها و شایعات که بگذریم، او با همه ی معلومات و محفوظاتش،
نمونه ی برجسته ای است که به ما نشان می دهد چگونه می توان حافظ و راوی خوبی برای یکی
از کتاب های آسمانی بود ولی در معنای راستینش ورود نکرد! این همه ستم به نام اسلام،
بر همه حتی مسلمین را دید و هدف اصلی از نزول آیات الله را از یاد بُرد! به ظاهر
آیات مشغول شد و دوستِ پسِ باطنِ آیات را فراموش کرد و از تکامل ادیان و مسیر حقیقت
الله غافل ماند.
در زیر، پاسخ ایشان را می خوانیم به یک پرسش مهم و امروزی
که گریبانگیر همه ی ادیان سَلَف است:
خبرنگار: مشکل جامعه امروز ما را چه مي‌بينيد و
راه حل آن چيست؟
طباطبایی: بيان دين به زبان روز براي
عموم مردم، تا همه برداشت صحيح و جامعي از مسائل ديني داشته باشند. بهترين شيوه‌ها، ساده‌ترين روش‌ها و
بالاخره جذاب‌ترين روش‌ها، براي ياد دادن مطالب قرآني بايد انتخاب بشود، مخصوصا در
رابطه با مفاهيم خيلي مهم است که ما چه طور بگوييم؛ چه طور بيان کنيم؛ چه طور
بتوانيم برداشت و استنباط کنيم نه اين که منظورم استنباط باشد؛ بلکه به زبان
قوم صحبت کردن و با توجه به جامعه امروزي صحبت کردن است.«وَمَا أَرْسَلْنَا مِن
رَّسُولٍ إِلاَّ بِلِسَانِ قَوْمِهِ لِيُبَيِّنَ لَهُمْ».
(سید محمد حسین طباطبایی کجاست؟ و چه می کند؟
خبرگزاری رسمی حوزه - کد خبر: 346082 | - :۱۳۹۳/۱۲/۱۷)
وااسفا که این مسلمان جوان و دین پژوه، درد را می بیند ولی به پزشک راستین و نسخه
ی او رجوع نمی کند!
وادَردا که می داند الله متعال، یفعل ما یشاء است اما خود را
در حدّ به روز کردن دین و شیوه های عرضه ی آن می بیند ولی خدا را نه!
افسوسا که کل قرآن را به این خوبی از بَر است اما هنوز
منظور درستِ قیامت و ساعت و لقاءالله و نبأ عظیم (نبأ – 2) و اجل معلومِ اُمم از جمله اجل هزار ساله ی امت اسلام
(سجده – 5) و... را از زبان راسخانِ علم ایزدی یعنی
مظهر موعود الهی (بهاءالله) و قائم آل محمّد (سید باب) نشنیده است!
ایکاش ایشان در کنار حفظ دیگر کتب شریف، نگاهی هم به کتاب
ایقان می انداختند تا دست کم در پیشگاه الهی، اجر راستینی ببرند از آنچه در تمامی
عمر از کودکی تا امروز، زحمت حفظش را کشیده اند.
کد مطلب: 46
نظرات
ارسال یک نظر