اولویت، با کدام حسّاسیت است؟
چهل و هشت
پیروانِ
برخی از ادیان آسمانی، از سر دقت مؤمنانه، نامِ خدا را نمی برند مبادا به عظمتش بی حرمتی شود؛ اما
همزمان با گفته و عمل شان، او و امر تازه ی او را نادیده می گیرند!
مؤمنانِ برخی باورهای مذهبی، حتی بجای نام خدا، سه نقطه می گذارند مبادا نام مبارکش جایی زیر دست و پا
بمانَد؛ اما همزمان با کردارهایشان، به مظهر الهی عصر خود که نماینده ی همان خدا بر زمین است، دهن کجی می کنند!
حتی
برخی باورمندان، «صندوق های اسماء الحسنی» ساخته اند که هر جا اسم خدا را دیدند آن
را ببُرّند و به آن صندوق بیندازند، مبادا آن نام ایزدی، رهسپار جایی نامربوط شود؛ و این
دست کارها را از سر پرهیزکاری خویش و نهایتِ تقوا در مکتب شان می شمارند...
آری ما آدمیان، اغلب از پاره شدن نام خدا بر تکه های کاغذ بیم داریم و همین طور از بی
احترامی گفتاری یا کرداری نسبت به شیئیّت کتابهای آسمانی مان؛ اما از زیر پا گذاشتنِ «حسّ حضور
خداوند» در کردارهای بد و مدام مان، نه شرم می کنیم و نه پروا داریم!
خدا
را که نمی شود تمسخر کرد؛ دست کم به فکر باشیم تا از خودمان در محضر او، با عمل
های نادرستِ نفسانی مان، دلقکی نسازیم!
کد مطلب: 48
نظرات
ارسال یک نظر